Zawsze wiedzieliśmy, że to miejsce powstaje z miłości.

Ale teraz – kiedy są już pierwsi pacjenci – widzimy, że ono żyje… naprawdę żyje.

 

Każdego dnia dzieją się tu ciche cuda.

Spotkania po latach. Uściski w środku nocy. Czekanie na kogoś, kto jedzie z drugiego końca świata, by zdążyć się pożegnać.

Czasem to są ostatnie godziny. Czasem kilka dni.

A czasem – okazuje się, że tej obecności potrzeba na dłużej.

Zawsze – to są najważniejsze chwile.

 

Przyjeżdżają do nas młodzi i starsi.

Trzydzieści parę lat. Osiemdziesiąt kilka.

Z różnymi historiami. Z różnymi pytaniami.

Czasami z wiarą. Czasami z jej brakiem.

Ale każdy z nich zostaje tu przyjęty tak samo.

Z troską. Z bliskością. Z uważnością.

Bez ocen, bez pytań o przekonania.

Bo w bólu wszyscy jesteśmy tacy sami – i tak samo potrzebujemy obecności drugiego człowieka.

 

Rodziny mogą tu być. Przytulać, trzymać za rękę.

Być tak długo, jak trzeba.

I czuć się bezpiecznie.

 

To miejsce naprawdę służy tym,

którzy w życiu przeżyli coś pięknego

i tym, którym życie poplątało ścieżki.

Tym, którzy boją się bardziej

i tym, którzy mają siłę jeszcze się uśmiechać.

 

Są też momenty zupełnie zwykłe.

Spacer korytarzem z pacjentem. Zachwyt nad ogrodem.

Śmiech, który rozbrzmiewa gdzieś między salami.

To wtedy wiemy, że świętość życia objawia się w drobnych sprawach.

 

Jestem dumny z naszego zespołu.

Z lekarzy, pielęgniarek, farmaceutów, opiekunów, fizjoterapeutów, psychologów, pracowników administracji, wolontariuszy, osób sprzątających.

Ludzi, którzy dają serce, czas i profesjonalizm.

Często także po godzinach, bo czują, że to ich miejsce.

I wiem, że Święty Filip byłby wzruszony.

 

Dziękuję wszystkim, którzy tworzą to miejsce.

Jest dokładnie takim domem, jakim miało być.

 

„Miłość to jedyne, co rośnie, gdy się ją dzieli.” – Antoine de Saint-Exupéry

 

Jeśli ktoś z Twoich bliskich potrzebuje takiego miejsca – jesteśmy otwarci.

 

Zadzwoń: +48 514 791 674

Słuchamy. Towarzyszymy. Jesteśmy.